Afscheid

Bijna vier jaar heb ik hier geschreven als Alice.
Sedert november 2008… ik schrik er eigenlijk zelf van.
De ondertitel is nog heel even van toepassing…. een blik in het leven van een 20 something..
En toch ben ik deze blog ontgroeit. Alice past niet meer bij mij. Ze is mij niet meer.

Ik stop niet met bloggen.
Neen, ik verhuis gewoon. Ik ga bloggen onder mijn eigen naam, over wie ik echt ben en waar ik nu sta in het leven.
Dat ik daar lezers mee ga verliezen daar twijfel ik geen moment aan.  Maar misschien win ik er ook wel?

Diegene die graag met mij mee verhuizen mogen altijd een mailtje sturen naar het volgende adres: fb794240@skynet.be

Het was een fijn avontuur. Ik heb hier zulke mooie momenten beleefd en zoveel fantastische mensen leren kennen.

Dikke knuffel,

Alice

Maandbrief 1

Allerliefste schat,

Ik kan amper geloven dat je vandaag al een maand oud bent. Het lijkt wel gisteren dat ik compleet van de wereld door alle medicatie die mijn lichaam te verwerken kreeg naar je papa staarde terwijl hij een heel klein mannetje in een veel te grote outfit vast had in zijn armen. Die outfit past trouwens nu perfect… op nog geen maand tijd. Om maar te zeggen dat niet enkel die outfit, maar ook ons leven een complete metamorfose heeft ondergaan.

Ondertussen zijn we een maand verder en is het nog altijd niet helemaal tot me doorgedrongen dat het baby’tje van op de echo’s, effectief jij bent. De link ontbreekt. Oke, er heeft 8 maanden lang een wezentje in mijn buik zitten rondstampen en we zagen er 3d zwart wit beelden van, maar dat jij dat bent. Neen, dat besef ik precies niet goed. Daarvoor is de echte jij te perfect, te lief, te mooi, te schattig….

Ik zal maar beginnen met te zeggen dat ik me had voorbereid op het allerergste. Op de zwaarste en donkerste periode van mijn leven. Want lieve schat, dat is wat vrienden en kennissen je mama vertelde. “Je gaat een chronisch slaaptekort opbouwen.” “Je gaat zelf niet meer rustig in de douche kunnen.” “Jullie gaan nooit meer samen aan tafel zitten.” “Vergeet het maar, koken kan je de komende maanden op je buik schrijven, opwarmen dat is het enige wat je nog gaat doen.” “De tv ga je niet meer zien! Je kan hem net zo goed verkopen.” Ik had me dus voorbereid op het ergste van het ergste. Lieve zoon van me, laat ik je even vertellen dat ik enkel chronisch slaaptekort heb gehad toen ik je probeerde op de wereld te zetten. Dat krijg je van een helse bevalling. Ik kan gerust een douche nemen en makkelijk een kwartier onder het hete water blijven staan. Iets wat ik dan ook heel regelmatig doe. Tot hiertoe hebben je vader en ik elke maaltijd samen aan tafel doorgebracht en ons eten warm opgegeten! Eten dat ik trouwens niet opwarm, maar gewoon vers maak. Ja, tot lamsstoofpot toe, waarbij ik de lamsbout zelf heb staan uitbenen. Slapend in mijn arm keek je trouwens al verschillende tv series en films met me uit. Dus de tv houden we nog even, want die wordt hier echt nog wel goed gebruikt. En neen, ik ga me daar niet voor excuseren. Want laat ik je nog iets vertellen lieve schat. Sommigen mensen worden echt heel slecht gezind als ik hen vertel dat je een lieve baby bent die makkelijk slaapt en weinig huilt. Jij lieve schat plaatste me vanaf dag 1 op een roze wolk en ik ben er tot nu toe niet meer afgekomen. Als je het niet erg vind, dan blijf ik er ook nog even op zitten?

Vergis je niet he. Het leven is anders. Beter, mooier, intenser…. Het ogenblik dat jij in de recoverykamer eindelijk op mijn buik werd gelegd en ik naar je papa keek en hij naar mij, vielen alle puzzelstukken in elkaar. Ons verblijf in het ziekenhuis was voor mij een martelgang. Ik geef dat toe. Wat had ik er een hekel aan dat iedereen zomaar mijn kamer inliep. Wat miste ik je papa als hij naar huis ging. Ik wou daar weg, zo snel mogelijk. De enige reden dat we 5 dagen zijn gebleven is omdat jij het nodig had. Anders hadden we al veel sneller onze spullen gepakt! Pas thuis voelde we ons echt op ons gemak. De meest intense twee weken van mijn leven trouwens, die weken dat je papa bij ons was. Met ons drietjes in onze cocon.

Ondertussen is je vader alweer bijna twee weken aan de slag. Papa is trouwens die man met de prikkelbaard, waar je soms een gekke bekken van trekt omdat hij je een kriebelige zoen geeft. Hij is ook de man die zich ’s morgens met moeite van je box losrukt om toch maar naar zijn werk te vertrekken. Diezelfde man die mij ’s avonds bijna straal voorbij loopt om jou te zien. En vind ik dat erg? Neen, ik word net een beetje verliefder op die man die je liefdevol op zijn arm neemt en gekke bekken naar je trekt.

Is het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Neen natuurlijk niet, dat is het nergens. Jij hebt een serieuze ontsteking op je oogjes waar zelf antibiotica niet tegen helpt. Het wordt misschien wel een operatie… maar daar denk ik liever nu nog even niet aan. Je maakt erg moeilijk stoelgang en hebt dus soms veel last van krampjes in je buik. Net zoals je last hebt van braken. Allemaal dingen die op het lijstje staan om weldra met de kinderarts te bespreken. En natuurlijk zijn wij ook moe als je midden in de nacht honger hebt. Of om half vier ’s nachts voor de vijftiende keer je tut uitspeekt en boos wordt omdat je hem niet vind. Maar als ik dan over je wieg kijk en je prachtige ogen verwachtingsvol naar mij zie kijken dan vergeet ik uur en tijd lieverd.

Wat je papa en ik meteen hebben geleerd in maand 1 is dat principes opzij worden geschoven van zodra je mama en papa wordt.
Jij ging niet op onze kamer slapen. Geen denken aan! Onze kamer die was van ons… ondertussen slaap je vredig in je wiegje naast mijn kant van het bed. Met een nachtlampje aan zodat we je kunnen controleren ’s nachts. ‘S morgens mag je zelf eventjes een uurtje mee in ons bed. Genieten met een hoofdletter G!
Je  kreeg geen tut, daar waren je vader en ik radicaal tegen. Maar bij je geboorte had je geen zuigreflex en volgens de pediater konden we die stimuleren door je een tut aan te bieden. Dus je bent nu de trotse eigenaar van 4 tutjes, die wij op de meest onmogelijke momenten mogen in je mondje stoppen omdat je ze ver weg katapulteert en dan beseft dat je toch graag nog wat zou zuigen.
Hele discussies hebben we gevoerd over de aankoop van een doomoo seat. Uiteindelijk besloten we hem niet te kopen, want zo een zitzak voor baby’s vonden we maar niets. Ondertussen prijkt de doomoo seat hier in de woonkamer en ben jij de koning te rijk, want je doet niets liever dan in dat ding liggen slapen.
Principes het is iets voor mensen die geen kinderen hebben denken wij.

Lieve J., je bent nu een maandje bij ons en ik kan me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren hoe het leven was zonder jou. In die maand ben je bijna een kilo bijgekomen. Bij je geboorte leek je sprekend op mij, maar ondertussen ben je het evenbeeld van je vader. Je hebt de mooiste glimlach die ik ooit heb gezien en zelfs als je razendkwaad bent omdat je fles niet snel genoeg komt, dan nog ben ik verliefd op jou.
Ik kan oprecht zeggen dat ik nog nooit in mijn leven zo gelukkig ben geweest als nu op dit moment. En dat komt allemaal door jou, lieve schat!

Then there was you…

Mijn allerliefste snijboon,

Een week ben je nu in ons leven. Een week waarin mijn hart meerdere keren is opgezwollen tot ongekende proporties. Een week waarin ik precies vergeten ben hoe alle weken daarvoor waren. Een week waarin ik meerdere keren tegen u vader zei: “ik ben precies vergeten hoe we het zonder hem deden.” Want dat deel lijkt uitgewist te zijn. Dat zonder jou…

Je bent er dus, ook al liet je ons ontelbare spannende uren beleven alvorens je uzelf dan eindelijk aanmelden! Zaterdag kregen we telefoon van de gynaecoloog. Ik nam niet op want ik dacht dat het je opa was met een vraag over aardbeien. De voicemail liet ons echter weten dat het de gynaecoloog was. Laat ik je vertellen lieverd, als de gynaecoloog je ooit belt op zaterdag dan weet je dat het niet is om goed nieuws te melden. Dat was het ook niet, mijn galwaarden waren zo de hoogte in geschoten dat ze niet langer wouden wachten. Jij moest en zou komen… op maandag de dag dat je net 36 weken lekker in mijn buik zat. Je vader en ik (ookal wisten we dat je ingeleid zou worden) waren even van onze melk. Zo van onze melk dat we op een terras in de zon moesten zitten en alle onze boodschappen vergaten te doen. De rest van het weekend brachten we afwisselend in het ziekenhuis door (want extra monitors om er zeker van te zijn dat jij nog leefde) en hollend door het huis om alles in orde te krijgen. Want je bed moest opgedekt worden! En je box moest een omranding krijgen! En ik moest wassen…….

Maandag waren je papa en ik nog vol goede moed. Tegen dinsdagmiddag zouden we je in onze armen houden. Dat was buiten jou gerekend lieve schat. Hoeveel medicijnen ze me ook toediende, ik kreeg niet meer dan 4 centimeter opening. (En zelf daar spraken de dokters over “een krappe 4 centimeter”.) Jij weigerde in te dalen en bleef lekker op je plek zitten. De medicijnen werden in mijn gepompt alsof het niets was. Mijn vliezen werden gebroken want dat zou zeker alles op gang brengen. Wel lieve schat, meer dan 29 uur na de start was er nog steeds niets verandert. Of wel… ik zei tegen je vader “Ik kan me niet voorstellen hoe je weeën moet opvangen zonder epidurale, want dit is echt vreselijk.” Drie uur na deze gevleugelde woorden liet de anesthesist me weten dat er iets was misgegaan met de epidurale en dat ik dus niet verdoofd was geweest. Weeen waren er dus in overvloed, maar geen centimeters bij, geen indaling…. enkel een hartritme dat raar begon te doen en twee ouders die doodmoe waren, want wakker sinds maandagmorgen zeven uur. Dat we al de hele dinsdag achter een keizersnede vroegen, laten we dat maar even vergeten. Dat we uiteindelijk onze zin kregen en er gegaan werd voor een spoedkeizersnede. Ik geef toe dat ik op dat moment zo moe was dat ik je papa in zijn groene operatiepakje even aanzag als de gyneacoloog. Dat ik sommige stukken van mijn keizersnede gewoon sliep. Dat ik me herinner dat ze een klein blauw wezentje omhoog hielden en zeiden dit is je zoon. Ik herinner me niet dat je papa samen met jou verdween. Wat ik me wel herinner is dat je papa opeens met jou in zijn armen naast me stond en heel stil zei: “Hij is echt prachtig.” (Ik geef toe dat ik op dat moment enkel dacht: dat zeg je omdat ik hier al twee dagen lig af te zien.”)

Pas op recovery kreeg ik die adrenaline boost die mama worden in je wakker maakt. Om 00u03 op woensdag 30 april kwam jij in mijn leven en veranderde je alles wat ik ooit gekend hebt. Je bent inderdaad het mooiste jongetje dat ik van mijn leven gezien heb. Je bent prachtig!
Je bent onmisbaar geworden, zowel voor je papa, als voor mij.
Je zorgde ervoor dat ik verliefder dan ooit werd op je vader. Hem als papa zien deed me echt volledig overlopen van verliefdheid.
Papa en ik hebben in het ziekenhuis geleerd dat je geen “gewoon baby’tje” bent, maar een laat prematuurtje. Zeker niet zo erg als een echt prematuurtje, maar toch moeten we met een aantal zaken extra rekening houden. Zo kan je heel moeilijk je temperatuur houden, was je zuigreflex zo goed als onbestaande toen je geboren werd en breng je ongelooflijk veel uurtjes slapend door omdat je zoveel kracht nodig hebt om te groeien. Maar voor ons ben je al een echt genie. Toen je gisterenavond een fles van 60cc melk naar binnen sloeg, waren je vader en ik door het dolle heen. Toen je heerlijk op je papa’s blote borst lag te soezen liepen we over van trots.

Je bent prachtig, lieve snijboon! Ow en die snijboon, die zal nog wel een tijdje blijven hangen. Je bent namelijk een “baker-baby’tje” zoals de vroedvrouw zei. Lekker ingebakerd slaap je als een os. Mij deed je denken aan een snijboon….sindsdien ga je door het leven als onze allerliefste snijboon. (Maar ik beloof je nu al plechtig dat ik dit nooit tegen je latere liefjes zal vertellen!)

Wat hou ik ontzettend veel van je lieverd….

Scampi 34 weken

Ik word blijer en blijer met elke week die verstrijkt. 35 weken en 1 dag wanneer ik dit type. Als je besluit te komen voor de inleiding is dat prima voor papa en mij. Langst de andere kant ga ik je er gewoon eerlijk bij zeggen dat ik precies erg bang ben van natuurlijke weeën. Ik ben nu zo ingesteld op die inleiding dat ik bang ben om in paniek te schieten als je toch op natuurlijke wijze zou komen.

• Laten we maar beginnen met te zeggen dat week 34 niet de leukste week was, want we hebben er weer een kwaaltje bij. Namelijk nierstuwing. Wat er eigenlijk op neerkomt dat jij, meneertje, of mijn baarmoeder mijn nierleider blokkeert en dat geeft dezelfde pijn als nierstenen. Ik kan je zeggen….. vreselijk veel pijn. Er was een nacht dat ik op handen en voeten over de grond kroop omdat ik gewoon niet meer wist wat ik moest doen van de pijn. Meestal wordt je gehospitaliseerd voor nierstuwing, maar niet jij en ik. Neen, wij krijgen pijnstillers omdat we zo dicht bij de bevalling zijn. We bijten door, wij twee!
• En hoewel ik ben blijven vechten tegen mijn dokters om niet in zwangerschapsverlof te gaan ben ik hen nu zo ontzettend dankbaar. Want met de pijn van de nierstuwing en de daardoor slapeloze nachten zou ik werken echt niet meer volwaardig aankunnen.
• Je tante Carrie heeft ons trouwens een bezoekje gebracht en ook al beweert ze bij hoog en bij laag dat de buik nog supergoed meevalt, toch begin ik me meer en meer een gestrande walvis te voelen. Elke stap die ik zet kost me meer en meer energie. Draaien in bed gaat met veel gezucht en gepuf. En uit de zetel komen is altijd een beetje een overwinning op de zwaartekracht.
• Ik heb in mijn vrije week trouwens behoorlijk wat kleine klusjes in orde kunnen brengen. Met als hoogtepunt jou kleren wassen. Opeens hing mijn tuin vol inniminnie poppenkleedjes. Allemaal van jou en dat voelde zo ontzettend onwezenlijk!
• En wat is er aan de hand met eten? Ik eet als een musje volgens de mensen rondom mee. (En ja dat is een mirakel als je mij kent.) Het enige wat ik met plezier eet is fruit (met de kilo als het even kan!), aardbeien met vanille-ijs en yoghurt. Drinken dat doen we dan weer met de liter. Vooral appelsap. Je papa sleurt 5 liters kartons naar huis alsof het niets is. Maar ook water, cola, verse ice tea en citroenwater gaan er hier met de kannen door. Zolang ik kan drinken ben ik one happy momma. 🙂
• Je papa en ik amuseren ons trouwens rot met naar mijn buik te kijken, waar jij rare golfjes op tovert of echt al eens een voetje begint af te tekenen.
• We hebben trouwens nog een erg mooie 3D echo van jou gekregen. Je keek ons recht aan en zat, typische voor jou, gulzig te drinken. Gek hoe we al gelaatskenmerken uit die echo kunnen halen. Die neus… tja die heb je van mij. Sorry lieverd.

Scampi 33 weken

Toen ik gisteren de melding kreeg van mijn app dat we 34 weken zwanger zijn ging er een golf van opluchting door mij heen. We hebben de 34 weken gehaald. Alles wat we nu erbij doen is gewonnen. Maar die magische grens van 34 weken die de dokters absoluut wouden dat we haalden die is er opeens.
Oke, nu geboren worden zou niet ideaal zijn. Zijn longen zijn er niet klaar voor. Hij zou geen zuigreflex hebben en hij zou niet warm blijven. Maar de kans op handicaps is zo afgenomen dat we toch een beetje opgelucht ademhalen.

• Week 33 was de week waarin de dokters beslisten dat het genoeg was geweest met werken. Al weken stelde ze elke keer voor of ik niet beter thuis zou blijven en rusten, maar ik sloeg hun aanbod telkens af. Neen, dank je. Daarbij waar kon ik beter zitten dan op 500 meter van het verloskwartier als er iets mis zou gaan. Deze keer kreeg ik het niet meer voor het zeggen. Ik zou thuisblijven en rusten. Zowel om mijzelf wat rust te gunnen voor het echte werk eraan kwam, als voor onze pruts. Want rust zorgt er kennelijk voor dat baby’tjes beter bijkomen. Dus we luisteren braaf naar wat de dokters zeggen en zijn sinds gisteren op officiële bevallingsrust vertrokken.
• Week 33 was ook de week waarin de bloedwaarden weer omhoog gingen. Niet alarmerend in een keer gelukkig. Maar de dokters (en wij) waren er toch niet heel blij mee. Want stabiel blijven of dalen dat is wat we willen. Niet stijgen….
• Ik ben trouwens op het punt gekomen dat ik mijn schoenen nog amper kan aandoen zonder te zitten puffen en zuchten als een idioot. Ik lijk wel een 80 jarig dametje als ik probeer mijn all stars aan te trekken. En dan ben ik nog een van die lucky few die geen vocht vasthoud en die dus nog perfect haar schoenen aankrijgt.
• Ik heb trouwens op dit moment een aardbeienverslaving 🙂 Is ook zowat het enige wat ik zonder problemen in mijn maagje kan houden. Ow en appelsap, appelsap vliegt er hier al heel de zwangerschap met de liter door. Zo erg dat we al 5 liter kartons gekocht hebben.
• Onze datum om in te leiden ligt trouwens ook vast. Als alles goed blijft gaan (en je wil nog even blijven waar je bent ) dan weten we perfect wanneer we je in onze armen mogen houden. Je papa is trouwens over the moon met de datum, want dat was de datum die hij altijd heel graag heeft gewild. Ondertussen lees ik alle enge, pijnlijke verhalen over inleidingen. (Not a good idea….)
• Je bent trouwens een ontzettend druk baasje met momenten. Deze week hadden je vader en ik een gigantische lachstuip in bad omdat je echt van links naar rechts zat te wriemelen en mijn buik mooi mee alle kanten op schoot.
• Je bent ondertussen trouwens een flink baasje van 44 centimeter en 2.240 kg. Deze week willen we graag de magische kaap van 2.5 kg halen.
• Ik ben trouwens officieel de 10 kilo kaap overgegaan… wat zeg ik… de 11 kilo kaap is gehaald………

Scampi 32 weken

En we klokken af op 33 weken vandaag. Nog een week en ik ben aan de grens die de dokter absoluut wil halen. Whoehoe!

• Om maar te beginnen met goed nieuws. De waarden waren gestabiliseerd. Je vader en ik waren een beetje over the moon met dat nieuws. Je ziet een mens is rap content. De waarden moeten eigenlijk dalen, maar wij zijn al euforisch tegenwoordig als ze stabiliseren.
• We mochten trouwens extra aan de monitor in de praktijk van onze gyneacologen. (Ja ja wij hebben er meerderen. Met ene nemen wij geen genoeg hoor. 😉 ) En daar was het 32 graden. Ik ben jou zo ongelooflijk dankbaar dat je besloot in de winter en de lente in mijn buikje te groeien. Want zwangere mama en warmte zijn een slechte combinatie. Een hele slechte combinatie…..
• Jij bent trouwens on the move. Ik voelde dat er iets anders was en dat bleek nog eens correct te zijn ook. Je bent een klein beetje ingedaald.
• Het is trouwens nu bijna 13 uur en mijn ogen vallen bijna toe. Het is dat mijn baas niet echt content zou zijn met het feit dat ik een tukje ga doen in een van de leegstaande kantoren. Je papa gaat daar trouwens beter mee om. Die lacht al als ik om 8 uur lig te snurken in de zetel. We love him for that.
• Ter mijner verdedigen trouwens… deels ben jij de oorzaak van mijn vermoeidheid. Want dankzij jou lieve schat moet ik ongeveer elk uur uit bed om te plassen. Elke uur van de nacht… je bent me aan het trainen voor die onderbroken nachten volgens mij.
• Als alles goed blijft gaan (lees de bloedwaarden niet de hoogte in gaan) dan weten we wanneer we jou mogen verwelkomen in ons gezin. En dat is snel.. ik was er een beetje van onder de indruk. En je papa doet wel alsof hij dat niet is, maar hij was gisteren toch de maxi cosi aan het installeren en wou je bedje beginnen opmaken. (Wat ik hem snel uit zijn hoofd heb gepraat!)
• Wat niet wegneemt dat we dit weekend heel veel gewassen hebben, zodat je schuiven nu vol liggen met heerlijk, versgewassen lakentjes.
• Dat alle enveloppen klaar liggen om geboortekaartjes in te steken.
• Het enige wat ik mezelf nog moet leren is ver weg te blijven van allerlei bevallingshorror verhalen. Er is geen enkele redenen waarom je gruwelijke verhalen zou lezen als je wil gaan slapen. Geen enkele!!!!!

 

Scampi 31 weken

Week 32 vandaag. En wat vertelt mijn app me?

“Thanks to their recently matured lungs and a strengthening immune system, over 90% of babies born in their 32nd week survive!
So – go ahead and throw a mini-party right now because it’s pretty much a done deal – you’ve got a human-bean that’s going to make it!
That’s not to say you actually want your wee womb-squatter to pack their bags and move out now, because they’d still end up in the ICU for a good while, rather than in your arms at home.”

Om maar te zeggen dat week 31 er een met hoogtepunten, maar jammer genoeg ook veel laagtepunten was. Maar we beginnen met de hoogtepunten. Voor je gaat denken dat je mama een gigantische doemdenker is die alleen maar slechte dingen kan vertellen. Ik ben eigenlijk een gigantische positivo als het je kan geruststellen kind. 🙂

• Ik kocht een zwangerschapsbroek die eindelijk past! Een die niet afzakt, want alle zwangerschapsbroeken die zakken van mijn lijf alsof het tenten zijn. En de tijd dat ik mijn gewone broeken kon aandoen is nu echt wel voorbij. Blousejes dat blijven mijn gewone oude vertrouwde spullen.
• Wat niet wil zeggen dat je niet aanwezig bent. De legendarische woorden van je overgrootmoeder: “Amaai, jij hebt een buik gekregen.” Je opa: “Je wordt precies elke dag een beetje ronder.” En je oma: “Daar is ze zie mijn bolleke.” zijn daar de stille getuigen van.
• Ik was trouwens deze week een gigantische emo-kip. Ik noem het zwangerschapshormonen maal duizend. Je vader stond erbij en keek er naar. Zo huilde ik toen we fab doggy naar het hondenhotel brachten voor 3 dagen. Fab doggy zelf trok er zich niet veel van aan en hing de macho uit tegenover honden die 10 keer zo groot waren als hijzelf. Ik huilde toen je vader tegen onze oude auto “Dag vriend” zei en we samen de nieuwe wagen instapte. Ik weet het… een nieuwe wagen dat is feest. Maar dus niet voor mij. Ik weende als een klein kind omdat ik onze oude, trouwe ros moest achterlaten. Ik huilde trouwens ook toen mijn doctor in doctor who regenereerde (daar begrijp je nu geen jota van, maar je vader gaat je dat later allemaal uitleggen!) En ik huilde toen ik mijn koek liet vallen op de grond. Kortom ik huilde nogal belachelijk veel.
• We gingen op weekend en we genoten daar ontzettend hard van. Ik kan je de keren niet vertellen dat ik stiekem hoopte dat ons dat ene weekend nog gegund was. We hebben het gekregen en soms lijkt het erop dat het op de valreep was.
• De weergoden waren ons trouwens gigantisch goedgezind en we konden elke dag uren in de zon zitten. Wat ik ook deed, met mijn bolle buik vooruit. Heerlijk leek je dat te vinden, want je was dolenthousiast als de zon lekker scheen.
• En ja, dan begint het slechtere nieuws natuurlijk weer. Beginnende met harde buiken en Braxton Hicks weeën die toch wel een tiental uur bleven aanslepen. En zeer duidelijk waren op de monitor.
• En ja, mijn galwaarden die weer gestegen zijn. We kunnen denk ik dus wel besluiten dat die pillen weinig tot niets helpen. Of toch niet genoeg…….
• We kregen dus weer een hele lijst extra onderzoeken voorgeschreven. Want die galwaarden kunnen mijn lever aantasten en tja… dan zijn we nog veel verder van huis dan we nu zijn.
• Opeens vielen de woorden dat ze je misschien toch willen halen tussen 34 en 36 weken, in plaats van te wachten tot week 37.
• Ik moet vanaf nu elke dag op controle om te kijken of je hartje nog in orde is en om op te volgen dat mijn Braxton Hicks niet erger worden….
• En er werd ook weer gesproken van hospitalisatie als mijn waarden blijven stijgen. We moesten dus halsoverkop weer op bloedonderzoek en werden weer gebruikt als speldenkussen.
• En eerlijk lieve schat… op dit moment hoop ik dat mijn waarden verder stijgen. Hoe erg dat ook klinkt, dan nemen ze me op en dan halen ze je binnen 2 weken en dan is het voorbij. Dan moet ik niet elke dag bang zijn dat jou hartje stopt met kloppen. Dan moet ik niet aftellen van onderzoek naar onderzoek. Dan moeten je papa en ik niet telkens bang zijn. Dan ben je veilig, ook al is het dan in een couveuse.

 

Scampi: 30 weken

Hupla weer een week in de pocket. Maar eerlijk, week 30 was geen fijne week.
Totaal geen fijne week….

• Week 30 begon met het slechte nieuws dat mijn waarden nog nooit zo hoog hebben gestaan. De pilletjes zijn dus een week aangeslagen en hebben daarna niets meer gedaan. Minder dan niets lijkt wel, want de waarden schoten ineens door het dak. We geven het nog een week de kans (die week zit er trouwens binnen 1 uur op…. dus zodadelijk weet ik meer….) De woorden hospitalisatie vielen weer maar eens. En voor het eerst in al die weken ben ik er echt bang voor. Ontzettend bang.
• Je oma werd trouwens via spoed in het ziekenhuis opgenomen met problemen aan haar hart. Het gaat ondertussen beter met haar, maar we wachten even af of ze geopereerd moet worden.
• Week 30 gaf mij ook weeën. In het midden van de nacht weeën. Oefenweeën want er zat totaal geen regelmatig in. Je papa en ik sleurde ons er drie uur door met allerlei massages, geruststellende woorden en dergelijken. Maar zolang er geen regelmaat was gingen we niet naar het ziekenhuis. (Waar ik de dag daarna wel een beetje voor onder mijn voeten kreeg van de gyneacoloog, want ze hadden ze kunnen monitoren en bestuderen.)
• Je papa is trouwens geweldig in zulke zaken. De rust en de kalmte zelve. Ongelooflijk kalm, praktische en aangenaam. Niemand die ik liever bij mijn zijde wil om te bevallen dan jou papa.
• Ik heb trouwens ondertussen door dat je oefenweeën maar niks vind. Ze maken je razend kwaad en je begint venijnig in het rond te stampen. (Zou ik ook doen als ze mijn huis op zijn grondvesten lieten daveren! I don’t blame you, honey!)
• Ik heb gelukkig fantastische collega’s die het begrepen dat ik de dag daarna echt niet kwam werken. Een dagje onverwacht thuis dus, samen met je oma op de bank, want we konden allebei wel wat luiertijd gebruiken.
• De monitor op vrijdag vertelde dat alles met jou prima gaat, maar dat ik echt wel last heb van ontzettend veel harde buiken in deze periode van de zwangerschap. Harde buiken zonder enige regelmatig en ritme…. De gyneacoloog controleerde de lezingen een tweede en derde keer om zeker te zijn dat er niks mis was gegaan. Niet dus.
• En we gaven ontzettend veel geld uit….aan een splinternieuwe wagen. Zodat jij lekker veel plek hebt voor je maxi cosi en later je kinderstoel. Ik kreeg trouwens mijn goesting en het werd de auto waar ik al twee jaar over zeurde. Maar met alles erop en eraan om je papa gelukkig te houden.

Scampi: 29 weken

En we zagen week 30 verschijnen…weer een weekje dichterbij bij D-Day. En eerlijk, ja ik word ontzettend zenuwachtig. Maar week 29 dus!

• Eindelijk eens een beetje goed nieuws! De waarde in mijn bloed waren gedaald. Waardoor we niet meer in alarmfase rood zitten, maar naar oranje zijn gegaan. Drie dokters kwamen me het goede nieuws vertellen en ze waren allemaal zo ontzettend blij.
• Je niet officiële tante Carrie deed virtueel een rondedansje met mij. Gewoon om eindelijk eens goed nieuws te vieren.
• Wat niet wil zeggen dat het gevaar geweken is natuurlijk. Alles kan nog altijd van dag op dag omslagen. Maar toch, goed nieuws, opluchting alom.
• Je kamer is trouwens officieel klaar! Je oma is zondag nog de stickers komen aanbrengen op de muur. (Mama en papa zijn niet zo een geweldige rechtklevers als het daarop aankomt.) Je gordijnen zijn aangekomen en hangen omhoog. Je vader en ik stonden opeens hand in hand in een afgewerkte babykamer.
• Er is trouwens iets mis met mijn balans, wat je vader en de hond hilarisch vinden. Als ik te diep in de zetel ga liggen geraak ik dus niet meer recht. Het slaat op niks ik weet het…. Je papa is er trouwens in geslaagd om te timen hoelang ik erover deed om recht te komen toen ik strijk lag in de zetel. En een aantal keer terugviel. (For the record: hij is me uiteindelijk komen helpen hoor.)
• Opeens kan je trouwens niet meer om die buik heen. Rond, stevig en aanwezig zullen we hem maar noemen. Mensen beginnen door te krijgen dat ik zwanger ben. Waar ze mij vorige week nog lieten sukkelen op een harde houten stoel, kreeg ik deze week ineens een makkelijk stoel want in mijn “toestand” moest ik toch niet ongemakkelijk zitten.
• Ik draag buiten één zwangerschapsbroek trouwens nog altijd mijn gewone kleren. En neen, ik ben nog altijd geen kilo’s aangekomen.
• Volgens mij ben je mij trouwens stiekem aan het trainen voor de nachtvoedingen. Want ik word stipt om 23 uur, 3 uur en 6 uur wakker om te gaan plassen.
• Naar de voorbereidende cursus voor te bevallen moeten je papa en ik alvast niet gaan. Gezien we niet op natuurlijke wijze gaan bevallen en ik verplicht word om verdoving te nemen zijn pufoefeningen relaxatiemethodes opeens niet meer aan de orde. Jammer vinden we dat allebei ontzettend hard.
• Misschien heb ik het daar nog wel het moeilijkste van al van. Dat we mijn lichaam en jij kleine uk, gaan forceren iets te doen waar je op dat moment nog niet klaar voor bent. Ik geef dat toe, daar heb ik het meeste last van.
• En die hormonen die worden er niet beter op, ookal blijf ik het ontkennen. Je vader werd deze week achtereenvolgens geconfronteerd met een gillende furie, een jankerige vaatdoek en een opstandige leeuwin. Vooral dat huilen blijf ik vreemd vinden. (Die furie niet, die zit er ook niet zwanger in. J ) En ik blijf de traantjes ontkennen. Zo vroeg je vader: “Zit jij nu te wenen met doctor Who?” en kon ik niet anders dan zeggen: “Maar neen, hoe kom je daar nu bij?” Terwijl ik mijn traantjes wegveegde met mijn fleece dekentje.

Scampi 28 weken

En we hebben week 29 weken gehaald! Ja, ik ben daar ontzettend blij over. Ook al was week 28 nu niet echt doorspekt met goed nieuws.

• We kregen op maandag te horen dat mijn bloedwaarden behoorlijk gestegen waren. Redelijk veel zelf… en daar waren de tranen natuurlijk weer. Samen met de slapeloze nachten.
• Die slapeloze nachten die zijn dus zeker aanwezig in trimester drie. Alleen komen ze bij mij door de zorgen en niet door de buik die te veel plek inneemt.
• Die buik is trouwens nog altijd niet gigantisch aanwezig in vergelijking met dames die evenveel weken zwanger zijn. Er is een buikje, vooral als ik plat lig, maar verder niets te zien.
• Ook nog altijd geen gigantische gewichtstoenames. Waar ik ontzettend dankbaar voor ben!  (Hoewel dat zou kunnen samenhangen met mijn regelmatige bezoekjes aan de wc. Braken tot het tweede trimester… daar lach ik eens mee!)
• Waar ik dan weer wel last van heb is het “ik moet naar het toilet. Ik moet nu onmiddellijk naar het toilet! – syndroom. Gelukkig zijn er weinig mensen die een 7 maand zwangere vrouw toegang tot het toilet ontzeggen. En de dames herkennen het probleem, zowel de dame in het reisbureau als de vriendelijke bakkerij bediende van Albert Heijn.
• Ondertussen werken je papa en je opa er lustig op los. De veranda is geplaatst. Nu enkel nog de afwerking.
• Zondag genoten we van het zonnetje in onze tuin. Nu ja, genoten. We werkte wat in de tuin, zodat hij een beetje lente klaar is. Doodmoe was ik daarna. Gelukkig vind je papa het dan niet erg dat ik met mijn beentjes omhoog in de zetel ga liggen. Fantastische papa heb jij, kleine man!
• Je oma en ik gingen trouwens baby-shoppen. Gezien je sowieso vroeger gaat komen dan het originele plan wou ik toch wel graag wat van de kleinste maatjes in je kast hebben hangen. En het onmogelijke gebeurde ook.. ik winkel verdorie liever voor jou, dan voor mezelf!